Yıl
2005 bir kız çocuğu üniversite sonuçlarının açıklanmasıyla Isparta’ya taşınır.
Evin tek çocuğudur, her tek çocuk gibi anne babasının gözünün bebeğidir yedeği
yoktur çünkü ama hep kardeşi olsun istemiştir uzun bir süre olmayınca ve o da
büyüyünce daha da istememiştir kardeş…
Lisans
ve yüksek lisans süresiyle beraber toplam 6 yıl anne babasından uzakta, bir
dargın bir barışık olduğu çeşitli ev arkadaşlarıyla geçirmiştir yıllarını.
Ailesinden
ayrıldığı o ilk günü hala hatırlar, arabanın arkasından el sallayan annesi
görüp de üzülmesin diye ağlamadığını hiç unutmaz. Hiç tanımadığı şehirde hiç
tanımadığı insanlar arasında kalıvermiştir bir başına. İlk zamanlar zor gelir
ama alıştıkça arkadaş edindikçe ruh hali değişir, yalnızlığını unutur çünkü
yalnız değildir artık…
Yıllar
geçer son yıla doğru bir çocuğa gönlünü kaptırır ve evlenir, yuvasına anne babasının yanına
dönmektense İstanbul’a gelmeyi tercih eder ama annesi babası hep aklında hep
kalbinde onunladırlar.
Yıl
2014, günlerden 30 Ocak soğuk bir İstanbul gününden herkese yazısını okuduğu
için, sanal da olsa arkadaşlığı için teşekkür eder.
Teşekkürler
…
Hazel